ΔΙΕΥΘΥΝΟΝΤΕΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ: ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΑΜΟΙΒΗΣ ΓΙΑ ΠΑΡΟΧΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΩΡΑΡΙΟΥ;

Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 2 εδ. α΄

της διεθνούς συνδιασκέψεως εργασίας της Ουάσιγκτον, που κυρώθηκε με το ν. 2269/1920, το νόμιμο καθ` ημέρα και εβδομάδα ωράριο εργασίας των μισθωτών δεν εφαρμόζεται επί προσώπων, που κατέχουν θέση εποπτείας ή διευθύνσεως ή εμπιστοσύνης. Από την εν λόγω διάταξη προκύπτει ότι οι υπάλληλοι μεγάλης επιχείρησης, στους οποίους λόγω των εξαιρετικών προσόντων τους και της προς αυτούς εμπιστοσύνης του κυρίου της επιχείρησης, ανατίθενται καθήκοντα γενικότερης διεύθυνσης των υποθέσεων της όλης επιχείρησης και οι οποίοι διακρίνονται σαφώς των λοιπών υπαλλήλων λόγω του ότι ασκούν πολλά δικαιώματα του εργοδότη, επιδεικνύουν πρωτοβουλία και αμείβονται συνήθως με σημαντικά μεγαλύτερο μισθό από το μισθό, που καταβάλλεται στους λοιπούς υπαλλήλους, αν και δεν παύουν να είναι μισθωτοί, εξαιρούνται παρ` όλα αυτά της εφαρμογής των διατάξεων της εργασιακής νομοθεσίας για τα χρονικά όρια εργασίας, εργασίας κατά τις Κυριακές και λοιπές κατά νόμο εξαιρέσιμες ημέρες, εργασίας κατά τη νύκτα, χορήγησης εβδομαδιαίας αναπαύσεως και λήψεως της ετησίας  αδείας με αποδοχές.

Επομένως, οι διευθύνοντες αυτοί υπάλληλοι δεν δικαιούνται να λαμβάνουν πρόσθετη αμοιβή ή αποζημίωση είτε πρόκειται για ώρες εργασίας, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως υπερεργασία, ως υπερωρία νόμιμη ή παράνομη, μη έχοντας, για την τελευταία, αξίωση απόδοσης της ωφελείας του εργοδότη τους, κατά το άρθρο 904 Α.Κ., αφού  αυτή δεν οφείλεται σε παράνομη αιτία είτε ως νυκτερινή ή Κυριακής εργασία ή εργασία σε ημέρα εβδομαδιαίας ανάπαυσης. Η έννοια δε του διευθύνοντος υπαλλήλου, όπως αυτή προσδιορίζεται στο Εργατικό Δίκαιο, δεν αναιρείται από το γεγονός, ότι στην εργασιακή σύμβαση ενυπάρχει και το στοιχείο της εξάρτησης του μισθωτού από τον εργοδότη, έστω και χαλαρά.