Κατ’ αρχήν, διαφωνίες, που βασίζονται σε εργασιακά θέματα και είναι αιτιολογημένες,
όχι μόνο δε συνιστούν παρενόχληση, αλλά μπορούν να συμβάλουν στην εποικοδομητική αξιολόγηση του εργαζομένου. Κατά τον ίδιο τρόπο, πρακτικές όπως η θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων απόδοσης, εύλογων προθεσμιών περάτωσης του έργου, καθώς και παρατηρήσεις με στόχο τη βελτίωση του εργαζομένου ως επαγγελματία είναι απολύτως ευκταίες. Ωστόσο, η συμπεριφορά του εργοδότη υπερβαίνει τα όρια μιας απλής διαφωνίας όταν επαναλαμβάνονται τακτικές όπως η εσκεμμένη ελλιπής ενημέρωση του εργαζομένου, η υποτίμηση των δυνατοτήτων του, η υπονόμευσή του στο εν γένει εργασιακό περιβάλλον και η αδιαφορία για τη σωματική του ακεραιότητα. Οι στάσεις αυτές αντίκεινται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στην απαγόρευση των διακρίσεων και στην προστασία της υγείας.