Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΣΤΟ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Του Γιάννη Καρούζου, Δικηγόρου-Εργατολόγου

Σύμφωνα με το άρθρο 108§2στ.β’ του Υπαλληλικού Κώδικα (ν. 3528/2007) εφαρμόζονται αναλογικά στο πειθαρχικό δίκαιο οι κανόνες του ποινικού δικαίου για τις ελαφρυντικές περιστάσεις ως προς την επιμέτρηση της ποινής. Μια σημαντική ελαφρυντική περίσταση είναι η μεταμέλεια που δείχνει ο δημόσιος υπάλληλος μετά την τέλεση του πειθαρχικού παραπτώματος.

Έτσι, στην υπόθεση που κρίθηκε με την υπ’ αριθμόν 585/2010 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, η ποινή της προσωρινής παύσης των 3 μηνών που επιβλήθηκε σε υπάλληλο για απρεπείς εκφράσεις του σε υπηρεσιακά έγγραφα, μειώθηκε σε παύση του ενός μήνα, επειδή ο υπάλληλος ανακάλεσε αυθημερόν τα μηνύματά του και εξέφρασε την «βαθιά οδύνη» του για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Βέβαια, εκτός από τη στάση του υπαλλήλου ως προς το παράπτωμα αυτό, συνεκτιμήθηκαν οι λοιπές συνοδευτικές περιστάσεις, όπως η μη διάπραξη άλλου πειθαρχικού παραπτώματος στο παρελθόν και η εν γένει άριστη εκτέλεση των καθηκόντων του υπαλλήλου κατά τη δωδεκαετή υπηρεσία του.

Ωστόσο, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι μόνη η επίκληση ελαφρυντικών περιστάσεων από τον διωκόμενο υπάλληλο δεν επιβάλλει στον δικαστή τη μείωση της επιβληθείσας ποινής. Πρόκειται, δηλαδή, για διακριτική ευχέρεια του δικαιοδοτικού οργάνου. Πάντως, δεν πρέπει να παροράται ότι  στο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων η ποινή δεν είναι αυτοσκοπός αλλά στοχεύει στην εύρυθμη και αδιατάρακτη λειτουργία της υπηρεσίας. Έτσι, όταν τόσο η παρελθούσα διαγωγή του υπαλλήλου, όσο και η στάση μεταμέλειας που υιοθετεί μετά τη διάπραξη του παραπτώματος, δείχνουν ότι δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος επανάληψης του στο μέλλον, θα πρέπει εν αμφιβολία να αναθεωρούνται δυσανάλογα αυστηρές ποινές, σύμφωνα και με την αρχή της επιείκιας.