ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΥΠΕΡΗΜΕΡΙΑΣ;

Όταν ο εργοδότης περιέρχεται σε υπερημερία ως προς την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του από τη σύμβαση εργασίας (ΑΚ 656), οφείλει τους λεγόμενους μισθούς υπερημερίας. Συγχρόνως, ο εργαζόμενος διατηρεί την αξίωσή του για τους μισθούς αυτούς όσο διατηρείται η υπερημερία, δίχως να υποχρεούται από την πλευρά του να παράσχει την εργασία σε άλλο χρόνο.

Παρόλα αυτά, το δικαίωμα του εργαζόμενου είναι δυνατόν να ασκείται καταχρηστικά, δηλαδή παράνομα (ΑΚ 281). Μια πολύ συνηθισμένη περίπτωση κακόπιστης και άρα καταχρηστικής αξίωσης για μισθούς υπερημερίας είναι η περίπτωση όπου (συνηθέστερα επί άκυρης απόλυσης) ο εργαζόμενος παραμένει επί μακρόν άνεργος σκόπιμα, προκειμένου να εισπράττει τους μισθούς υπερημερίας χωρίς να εργάζεται. Προϋποτίθεται δηλαδή δόλια και κακόβουλη αποφυγή εύρεσης άλλης κατάλληλης εργασίας, και μάλιστα επί μακρόν, με στόχο το οικονομικό όφελος εις βάρος του εργοδότη. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, δεν υπάρχει δικαίωμα για καταβολή μισθών υπερημερίας.

Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή στην κατάφαση της καταχρηστικότητας της αξίωσης για μισθούς υπερημερίας, καθώς μόνη η άρνηση του μισθωτού να δεχθεί κάποια προσφορά εργασίας δεν σημαίνει ότι διακατέχεται από την παραπάνω κακόβουλη σκοπιμότητα. Αυτό ισχύει ιδίως όταν η εργασία που του προσφέρεται δεν είναι κατάλληλη ενόψει των γνώσεων, των ικανοτήτων και της εμπειρίας του.

Δικηγόρος Εργατολόγος