Πως επηρεάζεται η σύνταξη Δημοσίου Υπαλλήλου όταν ακυρωθεί δικαστικά η επιλογή του σε θέση προϊσταμένου;

Της Δικηγόρου – Δημοσιολόγου, Μαριάννας Καρούζου*.

Αρχικά, η διοίκηση υπέχει υποχρέωση να συμμορφώνεται με το διατακτικό ακυρωτικών αποφάσεων του ΣτΕ, υποχρεούμενη όχι μόνο να θεωρήσει ανίσχυρη και μη υφισταμένη στο νομικό κόσμο την ακυρωθείσα διοικητική πράξη, αλλά και να προβεί σε θετικές ενέργειες για την αναμόρφωση της νομικής κατάστασης, η οποία προέκυψε αμέσως ή εμμέσως από την πράξη αυτή. Υποχρεούται δε στα πλαίσια της συμμόρφωσης να προβεί είτε σε ανάκληση ή τροποποίηση των  εν τω μεταξύ εκδοθεισών  πράξεων ή σε έκδοση  νέας πράξης με αναδρομική ισχύ, προκειμένου να αποκαταστήσει τα πράγματα στη θέση στην οποία θα βρίσκονταν, εάν εξαρχής δεν είχε εκδοθεί η ακυρωθείσα πράξη ή δεν είχε λάβει χώρα η ακυρωθείσα παράλειψη.

Στην περίπτωση δε που ακυρωθεί από το ΣτΕ ως παράνομη η πράξη επιλογής δημοσίου υπαλλήλου σε θέση Προϊσταμένου, η ύπαρξη της οποίας αποτελεί τη βάση για τον καθορισμό του συντάξιμου μισθού του, δημιουργείται δεδικασμένο ως προς αυτό το διοικητικό ζήτημα. Έτσι, υπό την έννοια αυτή απαγορεύεται το διοικητικό θέμα που κρίθηκε από το ΣτΕ να ελεγχθεί παρεμπιπτόντως σε οποιαδήποτε μεταγενέστερη δίκη των ίδιων διαδίκων.

Έτσι, κατά αυτόν τον τρόπο δεσμεύεται και το Ελεγκτικό Συνέδριο,  το οποίο ερευνώντας παρεμπιπτόντως, κατά την άσκηση της συνταξιοδοτικής του δικαιοδοσίας, είναι υποχρεωμένο να δεχθεί την κρίση περί ακυρότητας της πράξης επιλογής και τοποθέτησης του υπαλλήλου σε θέση Προϊσταμένου, χωρίς να έχει εξουσία να εκφέρει διαφορετική κρίση. Έτσι, επαναπροσδιορίζεται (επανακανονίζεται)  αναδρομικά το ύψος της σύνταξης με βάση τη νέα υπηρεσιακή κατάσταση του συνταξιούχου, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τη  δικαστική ακύρωση της τοποθέτησής του σε θέση ευθύνης.

Τούτη  η ανατροπή του ύψους της σύνταξης, μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και μετά την πάροδο μακρού χρονικού διαστήματος και δεν γεννάται ζήτημα αντίθεσης προς τις αρχές της χρηστής διοίκησης ή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης.