Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ

Η Εξουσία που δεν έχει νομιμοποίηση, που δεν είναι αποδεκτή επιβάλλεται με φόβο.

Η Εξουσία της όποιας διάστασης: στην οικογένεια, στην εργασιακή σχέση, στην κοινωνία, στην πολιτεία, σε κάθε θεσμική της έκφραση. Ο τρομαγμένος είναι το αποτέλεσμα του φόβου που επιβάλλεται. Ενεργεί μηχανικά, είναι υπάκουος, ζεί στη μοναξιά του, στην απομόνωση, αδρανοποιείται στην αντίστασή του, δε σκέπτεται, παράγει αδιαμαρτύρητα. Στην Ελλάδα ζούμε ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Το φόβο που πλανάται, τον τρόμο που επακολουθεί.

Αρχής γενομένης από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, όπου ο φόβος της απόλυσης κατέστησε ανενεργά τα υποκείμενα που πάντα προστατεύονταν από το εργατικό δίκαιο μίας ευρωπαϊκής χώρας, τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα την πλήρη απορρόφηση από τα συμβαλλόμενα μέρη της εργασιακής σχέσης των ιστορικά, κοινωνικά και νομικά απαράδεκτων ψηφισθέντων αντεργατικών μέτρων, καταλήξαμε στην καθημερινή πολιτική φρασεολογία της βίας.

Η Κυβέρνηση απαντά φοβίζοντας την τρομάζουσα αντιπολίτευση, η οποία ανταπαντά ομοίως. Ταυτοποιείται η ένταση ως απόλυτο στοιχείο της καθημερινής πολιτικής, κοινωνικής, οικογενειακής μας ζωής. Από όλους καλλιεργείται η τρομολαγνία ως μεθόδου πολιτικής εξάρτησης και ενίσχυσης της πολιτικής νομιμοποίησης που λείπει από όσους την καλλιεργούν.

Αναρωτιέμαι για το τέλος αυτής της πορείας. Συνήθως μετά τον τρόμο, το φόβο, ακολουθεί η βία. Η χειρότερη βία, που πλέον δε θα οριοθετείται, δε θα είναι μεμονωμένη, θα είναι όλο και πιό επικίνδυνη.

Θυμούμενος την εποχή της έντασης στην Ιταλία τα χρόνια του ’70, με τους δεκάδες νεκρούς, καταλήγω ασφαλώς στο συμπέρασμα, ότι η ελλάδα ζεί την εφηβεία της, χωρίς να διδάσκεται από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και την κατάληξή του.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-ΕΡΓΑΤΟΛΟΓΟΣ