Σύμφωνα με ρητή διάταξη νόμου, τα χρονικά διαστήματα απουσίας του μισθωτού λόγω ασθένειας βραχείας διάρκειας, θεωρούνται ως χρόνος πραγματικής απασχόλησης και δεν συμψηφίζονται με τις ημέρες κανονικής άδειάς του.
Σε περίπτωση όμως μακροχρόνιας ασθένειας, η οποία δηλαδή υπερβαίνει τα όρια της βραχείας ασθένειας, εφόσον ο εργαζόμενος δεν έχει εξαντλήσει την κανονική του άδεια, ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να συμψηφίσει τις ημέρες που υπερβαίνουν να όρια της βραχείας ασθένειας, με την οφειλόμενη άδεια. Ωστόσο, συμψηφίζονται μόνο οι ημέρες της άδειας, κι όχι οι αποδοχές και το επίδομα αδείας, καθώς το δικαίωμα λήψης αποδοχών και επιδόματος αδείας είναι ανεξάρτητο από το δικαίωμα του μισθωτού να λάβει αυτούσια την άδεια αναψυχής.
Ως εκ τούτου, ο μισθωτός που δεν δικαιούται άδεια λόγω συμψηφισμού των ημερών αυτής με τις ημέρες απουσίας του λόγω μακροχρόνιας ασθένειας, διατηρεί το δικαίωμα να λάβει τις αποδοχές που αντιστοιχούν στο χρόνο της άδειας που θα εδικαιούτο, καθώς και το σχετικό επίδομα αδείας.