Το Διοικητικό Εφετείο δικαίωσε εκπαιδευτικό που παρέμεινε «αναγκαστικά» σε άδεια άνευ αποδοχών

Της Δικηγόρου – Δημοσιολόγου, Μαριάννας Κατσιάδα Καρούζου*.

Ένα καίριο και κρίσιμο ζήτημα επέλυσε η πρόσφατη με αριθμό 174/2025 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, σχετικά με το ελάχιστο χρονικό διάστημα χορήγησης της άδειας άνευ αποδοχών για ανατροφή τέκνου σε εκπαιδευτικό υπάλληλο και κατά πόσο η υπηρεσία για λόγους λειτουργίας της σχολικής μονάδας,  δύναται να παρατείνει αυτεπάγγελτα την άδεια άνευ αποδοχών του υπαλλήλου, δηλαδή χωρίς ο τελευταίος να το ζητήσει. Συγκεκριμένα, η δικαστική απόφαση, πραγματεύτηκε το ζήτημα του ελάχιστου χρόνου χορήγησης της άδειας άνευ αποδοχών για ανατροφή τέκνου έως και οκτώ ετών, ιδίως στους εκπαιδευτικούς υπαλλήλους, και κατά πόσο η άδεια αυτή επιβάλλεται να χορηγείται κατ’ ελάχιστον έως τη λήξη του σχολικού έτους για λόγους εύρυθμης του σχολείου και ανεξάρτητα από το αν ο εκπαιδευτικός ζήτησε να του χορηγηθεί για μικρότερο χρονικό διάστημα η εν λόγω άδεια.

Στη επίμαχη περίπτωση, εκπαιδευτικός με  αίτησή της προς τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ζήτησε τη χορήγηση σε τούτη άδειας άνευ αποδοχών, συνολικής διάρκειας οκτώ μηνών, για την ανατροφή των δύο ανήλικων τέκνων της, ηλικίας μικρότερης των οκτώ ετών. Με απόφαση του Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και κατ’ επίκληση των διατάξεων της περίπτωσης Ε΄ του άρθρου 16 του ν. 1566/1985, του άρθρου 51 παρ. 1 του ν. 3528/2007 και του άρθρου 56 του ν. 4830/2021, χορηγήθηκε στην αιτούσα η ως άνω άδεια για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του αιτηθέντος και συγκεκριμένα έως τη λήξη του σχολικού έτους, ήτοι έως και την 31^η Αυγούστου. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι αφενός η εκπαιδευτικός είχε αιτηθεί άδεια άνευ αποδοχών έως τα μέσα της σχολικής χρονιάς, ήτοι έως τον Μάιο, και αφετέρου ότι η ίδια θα αποστερούταν τις αποδοχές της επί τριμήνου, αναίτια και χωρίς προηγούμενο αίτημά της, δηλαδή έως το τέλος/λήξη της σχολικής χρονιάς. Κατόπιν, κατά της ως άνω απόφασης, η αιτούσα υπέβαλε αίτηση θεραπείας ζητώντας την τροποποίηση αυτής ως προς το χρόνο λήξεως της χορηγηθείσας άδειας, ώστε να συμπίπτει με την παρέλευση του χρονικού διαστήματος των οκτώ μηνών, για το οποίο είχε υποβάλει το αρχικό αίτημά της. Η αίτηση αυτή θεραπείας απορρίφθηκε σιωπηρά από τη Διοίκηση.

Ως εκ τούτων, η εκπαιδευτικός στράφηκε κατά της παραπάνω διοικητικής πράξης με αίτηση ακύρωσης, ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Εφετείου, προβάλλοντας ότι μη νομίμως η Διοίκηση προέβη σε επέκταση της άδειάς της πέραν του αιτηθέντος από τούτη χρονικού διαστήματος. Καθόσον, εφαρμοστέες εν προκειμένω είναι οι διατάξεις του άρθρου 53 παρ. 1 του Υπαλληλικού Κώδικα (ν. 3528/2007), όπως αυτές τροποποιήθηκαν με το άρθρο 56 παρ. 1 του ν. 4830/2021, οι οποίες ουδόλως προβλέπουν την υποχρεωτική διάρκεια της χορηγούμενης άδειας άνευ αποδοχών για ανατροφή τέκνων μέχρι τη λήξη του σχολικού έτους.

Με  την υπ’ αριθμ. 174/2025 δικαστική απόφαση κρίθηκε ότι η υπάλληλος ως εκπαιδευτικός, υπάγεται, σύμφωνα με τα ανωτέρω, στις διατάξεις του άρθρου 53 παρ. 1 του Υπαλληλικού Κώδικα περί χορήγησης άδειας ανατροφής τέκνου άνευ αποδοχών. Η  διάταξη δε αυτή ορίζει ως μόνο υποχρεωτικό όριο διάρκειας της χορηγούμενης άδειας το μήνα και όχι τη λήξη του σχολικού έτους. Ως εκ τούτου, μη νόμιμα με την προσβαλλόμενη απόφαση επεκτάθηκε, κατ’ επίκληση του άρθρου 16 περ. Ε΄ του ν. 1566/1985, η διάρκεια της χορηγηθείσας στην αιτούσα άδειας ανατροφής τέκνου άνευ αποδοχών έως την ημερομηνία λήξεως του σχολικού έτους, και δηλαδή

πέραν του αιτηθέντος χρονικού διαστήματος. Η επίμαχη δικαστική απόφαση ακύρωσε την παραπάνω απόφαση, η οποία επέβαλε στην εκπαιδευτικό υπάλληλο να παραμείνει σε άδεια άνευ αποδοχών για παραπάνω χρονικό διάστημα από αυτό που η ίδια αιτήθηκε, και συγκεκριμένα έως τη λήξη του σχολικού έτους, επιδικάζοντας υπέρ της σχετική δικαστική δαπάνη ύψους πεντακοσίων εβδομήντα έξι (576) ευρώ.