Όπως παγίως γίνεται δεκτό από τη θεωρία και τη νομολογία,
μόνη η ασθένεια του μισθωτού δεν αποτελεί καθεαυτή λόγο απόλυσης.
Η δε καταγγελία της σύμβασης εργασίας του μισθωτού λόγω ασθενείας, αποτελεί το έσχατο μέσο για την ικανοποίηση των δικαιολογημένων συμφερόντων της εργοδοτικής επιχείρησης, κατόπιν στάθμισης και των συγκρουόμενων συμφερόντων των μερών.
Ο εργοδότης επομένως, ασκώντας το διευθυντικό του δικαίωμα όπως απαιτεί η καλή πίστη, σύμφωνα με τα άρθρα 288 και 652 ΑΚ, οφείλει, πριν καταφύγει στο επαχθέστερο μέτρο της απόλυσης, να λάβει πρόνοια υπέρ του μισθωτού και να εξετάσει τη δυνατότητα λήψης του ηπιότερου μέτρου της ανάθεσης στον εργαζόμενο εργασίας, την οποία είναι ικανός να παράσχει σύμφωνα με τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα του, χωρίς ταυτόχρονα να επιβαρύνεται η κατάσταση της υγείας του.
