ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

ΝΕΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΑΠΟΛΥΣΗΣ
May 26, 2021
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
May 27, 2021
ΝΕΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΑΠΟΛΥΣΗΣ
May 26, 2021
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
May 27, 2021
Share

Της Δικηγόρου – Δημοσιολόγου, Μαριάννας Κατσιάδα*.

Σημαντικό ερμηνευτικό πρόβλημα προκύπτει στις περιπτώσεις  όπου δημόσιοι υπάλληλοι, επιθυμούν παράλληλα με την εκτέλεση των υπηρεσιών τους στην Υπηρεσία να ασκήσουν ελεύθερο επάγγελμα, (πχ του φυσικοθεραπευτή, ψυχολόγου κ.α.).  Η προβληματική αναπτύσσεται γύρω από το ερώτημα αν κατ’ αρχήν η άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος είναι επιτρεπτή στον δημόσιο υπάλληλο, και εν συνεχεία, αν οι διατάξεις για την άσκηση ιδιωτικού έργου επ’ αμοιβή, εφαρμόζονται και σ’ αυτή την περίπτωση.

Όπως προκύπτει από τις σχετικές διατάξεις, ο υπάλληλος που επιθυμεί να απασχοληθεί και στον ιδιωτικό τομέα ως μισθωτός καταθέτει αίτηση για χορήγηση άδειας από την Υπηρεσία του, εκθέτοντας αναλυτικά την επιχείρηση που επιθυμεί να εργαστεί, τη θέση εργασίας, το αντικείμενο, καθώς και το ωράριο εργασίας. Κατόπιν, εφόσον το ιδιωτικό έργο που επιθυμεί να ασκήσει εκ παραλλήλου ο υπάλληλος είναι συναφές με τα καθήκοντα της θέσης του στην δημόσια υπηρεσία και η άσκηση του ιδιωτικού έργου δεν παραγκωνίζει και δεν δυσχεραίνει την άσκηση των καθηκόντων του στην Υπηρεσία, κατόπιν γνωμοδότησης του Υπηρεσιακού Συμβουλίου, του χορηγείται σχετική άδεια.

Το σοβαρό ερώτημα όμως, είναι αν τα παραπάνω ισχύουν και για την άσκηση του ελεύθερου επαγγέλματος, ή συμπεριλαμβάνουν μόνο τη μισθωτή εργασία. Κατά την κρατούσα θέση ο νομοθέτης αναφερόμενος σε άσκηση ιδιωτικού έργου περιλαμβάνει κάθε εξωυπηρεσιακή επαγγελματική δραστηριότητα του υπαλλήλου, στην οποία ασφαλώς εντάσσεται και η άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος, δεδομένου ότι από πουθενά δεν προκύπτει ότι η άσκηση ιδιωτικού έργου με αμοιβή ταυτίζεται εννοιολογικώς μόνο με τη σύμβαση μίσθωσης έργου και δη περιορισμένη διάρκειας.

Είναι επομένως προφανές, κατά την παραπάνω θέση, ότι ο νομοθέτης με τη θέσπιση της παρ. 1 του άρθρου 31 του Υπαλληλικού Κώδικα, δεν προέβλεψε στον περιορισμό της δυνατότητας του υπαλλήλου να ασκήσει, μετά από άδεια της υπηρεσίας ελεύθερο επάγγελμα, υπό την ήδη εκτεθείσα έννοια αυτού. Η άποψη αυτή ενισχύεται, άλλωστε και από το γεγονός ότι η άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος εκ μέρους του υπαλλήλου δεν αναφέρεται στην ως άνω διάταξη ως αρνητική προϋπόθεση για τη χορήγηση της σχετικής άδειας, εκ μέρους της υπηρεσίας.

Ωστόσο, υποστηρίζεται σποραδικά και η αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία, είναι προφανές ότι ο νομοθέτης σκοπούσε ανέκαθεν στον αποκλεισμό της δυνατότητας του δημοσίου υπαλλήλου να ασκεί μόνιμη και σταθερή ιδιωτική επαγγελματική δραστηριότητα, αφενός μεν για να αποκλείσει την υπέρμετρη απασχόληση και αφοσίωση του σε εξωυπηρεσιακές δραστηριότητες, αφετέρου δε για να αποτρέψει πιθανή σύγχυση που μπορεί να προκληθεί μεταξύ των δύο δραστηριοτήτων και ιδιοτήτων του, αλλά και την ενδεχόμενη σύγκρουση των προσωπικών του συμφερόντων προς τα συμφέροντα της υπηρεσίας.


*Η Μαριάννα Κατσιάδα είναι Δικηγόρος, με εξειδίκευση σε θέματα διοικητικού, ιδίως δημοσιοϋπαλληλικού και πειθαρχικού δικαίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα του δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης, καθώς και συνεργάτης του Δικηγορικού Γραφείου Γιάννης Καρούζος & Συνεργάτες.