Προθεσμία προειδοποίησης σε περίπτωση παραίτησης: υπερισχύει ο νόμος ή η συμφωνία των μερών;

Η καταγγελία της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου είναι μονομερής αναιτιώδης δικαιοπραξία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η δήλωση βούλησης θα προέρχεται αποκλειστικά από τον εργοδότη. Μπορεί, ασφαλώς, να γίνει και από τον εργαζόμενο, η οποία χαρακτηρίζεται συνήθως ως οικειοθελής αποχώρηση ή παραίτηση.

Κατά τον νόμο, ο εργαζόμενος που προτίθεται να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας του υποχρεούται και αυτός, αντιστοίχως με τον εργοδότη, να προειδοποιήσει τον τελευταίο σε χρόνο ίσο προς τον μισό χρόνο που ορίζεται για τον εργοδότη σε κάθε περίπτωση. Άλλως, οφείλει αποζημίωση στον εργοδότη, ανεξαρτήτως ζημίας του. Σκοπός αυτής της προειδοποίησης είναι, προφανώς, ο εργοδότης να έχει επαρκή χρόνο για να αντικαταστήσει τον αποχωρούντα μισθωτό.

Ο χρόνος προειδοποίησης σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος των δύο μηνών, ούτε η τυχόν αποζημίωση δεν θα υπερβαίνει το ποσό των αποδοχών δύο μηνών. Είναι δυνατόν με συμφωνία εργοδότη-εργαζομένου να συντομευτεί η νόμιμη προθεσμία, ήτοι εάν ο επί δεκαετίας εργαζόμενος έχει κατά τον νόμο προθεσμία προειδοποίησης δύο μηνών πριν την απόλυση, μπορεί στη σύμβαση να οριστεί ότι η προθεσμία θα είναι ένας μήνας. Επίσης, μπορεί ο εργοδότης να παραιτηθεί από αυτή τη νόμιμη προθεσμία προειδοποίησής του. Άρα, στην περίπτωση της οικειοθελούς αποχώρησης, οι προθεσμίες μπορούν να συμφωνηθούν διαφορετικά από τις νομοθετικά προβλεπόμενες.

Ευάγγελος Περικλείου,

Νομικός Συνεργάτης της Δικηγορικής Εταιρείας Γιάννης Καρούζος & Συνεργάτες.