Ο μη εργάσιμος χρόνος της διακινήσεως του μισθωτού εκτός της έδρας του
(κυρίως οι ώρες που αυτός ταξιδεύει), κατά τον οποίο δεν διατηρεί αυτός σε εγρήγορση τις εργασιακές του δυνάμεις, πλην όμως περιορίζει χάριν του εργοδότη την ελευθερία χρήσης του χρόνου αυτού, αποτελεί χρόνο απλής (μη γνήσιας) ετοιμότητας προς εργασία. Αυτό σημαίνει ότι, ο μισθωτός δικαιούται μισθό για το χρόνο αυτό μόνον υπό τις εξής διαζευκτικές προϋποθέσεις: α) εάν ορίσθηκε μισθός με κανόνες δικαίου, όπως ειδικές διατάξεις που θεσπίστηκαν με ΣΣΕ ή ΔΑ, ή με την ατομική σύμβαση εργασίας, αλλιώς β) εάν η εργασία αυτή σε παρόμοιες περιπτώσεις παρέχεται συνήθως έναντι μισθού και εφόσον ο μισθωτός αποδείξει ότι τούτο συμβαίνει στην επιχείρηση ή στο επάγγελμά του.