ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΑΔΕΙΑ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ;

Κατ’ αρχήν, κατά την κρατούσα στη νομολογία άποψη, οι διευθύνοντες υπάλληλοι δε δικαιούται ετήσια άδεια αναψυχής, λόγω των ιδιαίτερα σημαντικών καθηκόντων τους, καθώς κατέχουν εξέχουσα θέση στην εργοδότρια επιχείρηση αναλαμβάνοντας τη γενική διεύθυνσή αυτής.

Κατά την άποψη αυτή, μάλιστα, η απώλεια της ανωτέρω άδειας αντισταθμίζεται από τον υψηλό μισθό που τους καταβάλλεται. Αντίθετα η θεωρία τάσσεται υπέρ του δικαιώματος των εν λόγω υπαλλήλων στην άδεια αναψυχής. Περαιτέρω, ο Άρειος Πάγος σε πρόσφατη απόφασή του έκανε δεκτό ότι, εφόσον κάποιος μισθωτός μπορεί αντικειμενικά να θεωρηθεί ως διευθύνων υπάλληλος, τότε, παρότι εξακολουθεί να παρέχει εξαρτημένη εργασία, εξαιρείται από την προστασία των διατάξεων που προβλέπουν την αυτούσια χορήγηση της ετήσιας άδειας αναπαύσεως.

Ενδιαφέρον, μάλιστα, παρουσιάζει η θέση ενός αρεοπαγίτη κατά την οποία, ενόψει του ότι και οι διευθύνοντες υπάλληλοι, όπως και κάθε εργαζόμενος, υπόκεινται σε ανάλωση των πνευματικών και σωματικών δυνάμεών τους και έχουν την ίδια με όλους ανάγκη αναπαύσεως, δεν πρέπει, κατ’ αρχήν, να εξαιρεθούν από την εφαρμογή των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας για χορήγηση ετήσιας άδειας αναψυχής. Οπότε, πρέπει να γίνει η ακόλουθη διάκριση.

• Εάν η λήψη της άδειας εξαρτάται από τη θέληση του ιδίου του υπαλλήλου, αναγόμενη στα διευθυντικά καθήκοντα τα οποία ο ίδιος ασκεί, δεν είναι θεμιτό το να επιρριφθούν στον εργοδότη οι συνέπειες από την εκούσια μη χρήση του δικαιώματος σε αυτούσια άδεια εντός του κρισίμου ημερολογιακού έτους.
• Εάν, όμως, για τη λήψη της άδειας είναι απαραίτητη η συναίνεση του εργοδότη και αυτός αρνείται να τη δώσει, τότε ο διευθύνων υπάλληλος δικαιούται τις αποδοχές του χρονικού διαστήματος, για το οποίο δεν έλαβε την αδεία αυτουσίως και, εφ’ όσον συντρέχει πταίσμα του εργοδότη, την κατά νόμο αστική ποινή (προσαύξηση 100%).